Makulopatia cukrzycowa

Makulopatia cukrzycowa (określana także jako cukrzycowy obrzęk plamki) polega na zwiększeniu grubości siatkówki w jej środkowej części, co powoduje pogorszenie widzenia. Stan ten jest wywołany zbyt wysokim poziomem cukru w organizmie. Cukrzycowy obrzęk plamki dotyka osoby chorujące na cukrzycę typu 2 (dorośli) oraz typu 1 (cukrzyca osób młodych). Może prowadzić do stałego i poważnego upośledzenia wzroku.

Makulopatia – objawy

Pierwsze objawy makulopatii cukrzycowej często pojawiają się po okresie około 5 lat od zachorowania na cukrzycę. Można wówczas zaobserwować:

• pogorszenie ostrości wzroku,
• widzenie przed okiem nieruchomych plam,
• łamanie się i falowanie linii prostych.

Na makulopatię oka najbardziej są narażeni pacjenci z niewyrównaną cukrzycą, nadciśnieniem tętniczym i zaburzeniami gospodarki tłuszczowej czy niewydolnością nerek.

Diagnostyka makulopatii

W celu skutecznego rozpoznania makulopatii cukrzycowej najczęściej lekarz zleca wykonanie OCT, czyli tomografii optycznej. Pozwala ona sprawdzić stan centralnej części siatkówki i ocenić, czy jest uniesiona oraz w jakim stopniu. Czasami badanie to uzupełnia się poprzez przeprowadzenie angiografii fluoresceinowej, umożliwiającej znalezienie struktur oka uszkodzonych przez cukrzycę.

Leczenie makulopatii

Po zakończeniu diagnostyki i ocenie stanu oka lekarz podejmuje decyzję o wyborze sposobu leczenia makulopatii oka. Do popularnych metod należą:

• laser konwencjonalny i mikropulsowy, fotokoagulacja laserowa – zabiegi bezbolesne, hamujące rozwój obrzęku plamki,
• zastrzyki z różnych leków do wnętrza oka, takiego jak substancja hamująca powstawanie niekorzystnego czynnika VEGF; są one podawane systematycznie (zwykle przez miesiąc),
• operacja (witrektomia) – pozwala na długo ustabilizować stan oka.

Często poszczególne metody są również łączone (laser i zastrzyki) dla osiągnięcia najlepszych rezultatów.