Suche oko

Zaburzenia powierzchni oka (Ocular Surface Disease, OSD) czyli potocznie „suche oko” to grupa schorzeń przewlekłych, objawiających się najczęściej jako uczucie „piasku pod powiekami”, uczucie ciała obcego, uczucie suchości, pieczenie, zaczerwienienie oczu lub paradoksalne poniekąd, aczkolwiek bardzo częste, nadmierne łzawienie (tzw. „płaczące suche oko”). Dodatkowo mogą występować zaburzenia widzenia, ból i światłowstręt. Nasilenie objawów jest różne w zależności od indywidualnej wrażliwości pacjenta.

Wg wyników zaprezentowanych na Światowym Kongresie Okulistycznym w Meksyku, w Polsce aż 63% populacji pacjentów zgłaszających się do lekarzy okulistów cierpi z powodu objawów suchego oka, które w sposób znaczący obniżają ich jakość życia. Zrób test i dowiedz się, czy i Ty nie cierpisz na zaburzenia powierzchni oka.

Badania pokazują, że problem suchego oka dotyka 35% ogólnej populacji ludzkiej na świecie, a wśród osób noszących soczewki kontaktowe nawet 75%.

Ryzyko pojawienia się tego schorzenia wzrasta z wiekiem, jest wyższe u kobiet i często związane z czynnikami środowiskowymi (np. przebywaniem w klimatyzowanych pomieszczeniach).

Suche oko – przyczyny choroby

Istnieje wiele przyczyn zaburzeń powierzchni oka, a dla skutecznego leczenia kluczowym jest ich zdiagnozowanie, co umożliwia prowadzenie właściwej terapii.

Wyróżniamy dwie podstawowe formy suchego oka:  postać związaną z nadmiernym odparowywaniem filmu łzowego oraz postać z niedoborem warstwy wodnej łez

Do odróżnienia i zidentyfikowania przyczyn zaburzeń powierzchni oka niezbędna jest konsultacja u lekarza okulisty oraz wykonanie specjalistycznych badań.

Suche oko spowodowane nadmiernym parowaniem łez może być rezultatem zapalenia brzegów powiek, dysfunkcji gruczołów Meiboma przebiegającej z zamknięciem ich ujść, zaburzeń mrugania i zaburzeń w obrębie szpary powiekowej, w tym zaburzeń ustawienia brzegów powiek i zmian inwolucyjnych.

Suche oko spowodowane niedoborem łez (ich obniżoną produkcją) dzieli się na suche oko niezwiązane z zespołem Sjögrena oraz na będące elementem tego zespołu.

Przypadki niezwiązane z zespołem Sjögrena mogą wynikać z niedrożności przewodzików wyprowadzających gruczołów łzowych, obniżonego czucia rogówki i innych.

Suche oko – czynniki ryzyka choroby

Czynniki okulistyczne:

• dysfunkcja gruczołów Meiboma,
• noszenie soczewek kontaktowych,
• skrzydlik,
• operacje refrakcyjne,
• alergiczne zapalenie spojówek

Czynniki ogólne:

• wiek,
• płeć,
• rasa,
• choroby tkanki łącznej,
• zespół Sjögrena,
• niedobór androgenów,
• przeszczep krwiotwórczych komórek macierzystych,
• cukrzyca,
• trądzik różowaty,
• zakażenie wirusowe,
• choroba tarczycy,
• zaburzenia psychiczne,
• małe spożycie kwasów tłuszczowych

Czynniki związane ze stosowanymi lekami:

• terapia substytucyjna estrogenami,
• stosowanie leków m.in. leków przeciwhistaminowych, przeciwdepresyjnych, przeciwlękowych i izotretinoiny, cholinolityków, leków moczopędnych, beta-blokerów)

Czynniki środowiskowe:

• korzystanie z komputera,
• warunki otoczenia (takie jak zanieczyszczenie, niska wilgotność i „zespół chorego budynku”)

*TFOS DEWS II 2017 Źródło

Dysfunkcja Gruczołów Meiboma

Dysfunkcja gruczołów Meiboma (MGD- Meibomian Gland Dysfunction) jest jedną z najczęstszych przyczyn zaburzeń powierzchni oka.

Wynika z przewlekłego zablokowania ujść gruczołów z towarzyszącymi zmianami ilościowymi lub/i jakościowymi ich wydzieliny odpowiedzialnej za odporność filmu łzowego na odparowywanie. Bardzo często współwystępuje zapalenie brzegów powiek, a obrazy kliniczne obu schorzeń są zbliżone i niekiedy nakładają się na siebie.

Zwykle dolegliwości dotyczą obu oczu choć często schorzenie przez dłuższy czas przebiega subklinicznie czyli nie dając objawów. W miarę progresji choroby zmiany stają się dostrzegalne na brzegu powieki, mówimy wówczas o tylnym zapaleniu brzegów powiek związanym z MGD.

Gruczoły Meiboma są zmodyfikowanymi holokrynowymi gruczołami łojowymi leżącymi w zespoleniu śluzowo-skórnym powiek. Nazywa się je także gruczołami tarczkowymi.

Produkują lipidy polarne oraz mieszaninę tłuszczów niepolarnych, które podczas mrugania są rozprowadzane po powierzchni rogówki i tworzą najbardziej zewnętrzną warstwę filmu łzowego. Stanowi ona barierę przed zanieczyszczeniami pochodzącymi ze skóry okolicy oczu, utrzymuje strukturalną i refrakcyjną spójność powierzchni oka oraz opóźnia parowanie łez.

W przypadku zaburzenia jej produkcji pojawia się niestabilność filmu łzowego z następowym podrażnieniem rogówki, spojówek i powiek oraz możliwością wystąpienia zespołu suchego oka.

W takich przypadkach komponenta wodna filmu łzowego często jest pierwotnie prawidłowa ale nadmierne odparowywanie łez prowadzi do dezintegracji struktur prowadząc do zaburzeń widzenia i objawów dyskomfortu.

Badania kliniczne wykazują, iż w 86% przypadków zaburzeń powierzchni oka występowanie objawów związane jest z nadmiernym parowaniem filmu łzowego.

W Instytucie Oka dysponujemy wieloma metodami terapii Zespołu Suchego Oka.

Posiadamy jedyne urządzenie medyczne E-EYE zaprojektowane specjalnie do leczenia zespołu suchego oka, które spowodowane jest dysfunkcją gruczołów Meiboma.

E-EYE korzysta z najnowszej technologii: IRPL (Intense Regulated Pulsed Light: wielobarwne -polichromatyczne- światło pulsacyjne).

Urządzenie E-EYE emituje nieinwazyjne, bezpieczne dla gałki ocznej jednolite i skalibrowane pulsy światła, które stymuluje gruczoły Meiboma, prowadząc do wznowienia wydzielania przez gruczoły, co przywraca prawidłową strukturę filmu łzowego i powoduje stopniowe ustąpienie objawów.