Diagnostyka chorób rogówki

Zewnętrzna warstwa gałki ocznej nazywana jest rogówką. To specyficzna struktura, całkowicie transparentna, tworzona przez kilka warstw zbudowanych z tkanki nabłonkowej, łącznej oraz włókien kolagenu. Co ciekawe, mimo że (jako warstwa ochronna oka) jest mocno unerwiona, nie występują w niej naczynia krwionośne. Choroby rogówki objawiają się albo pogorszeniem jakości widzenia, albo znacznym dyskomfortem, a nawet bólem oka.

Badanie rogówki oka – metody diagnostyczne

W zależności od rodzaju objawów sygnalizowanych przez pacjenta, badania rogówki wykonuje się następującymi metodami:

Topografia rogówki – to diagnostyka polegająca na oświetlaniu rogówki światłem i rejestrowaniu przy pomocy kamery, w jaki sposób w jej powierzchni odbijają się kontrastowe (czarne oraz białe) okręgi. Dzięki tej metodzie można z dużą precyzją określić, czy kształt rogówki jest regularny, czy może (ze względu na choroby lub urazy) pojawiły się na niej asymetrie bądź zgrubienia.

UBM gałki ocznej – pozwala na ocenę wielu różnych struktur w przednim odcinku oka, dlatego używa się go również do badania rogówki. Podczas ultra biomikroskopii gałka oczna badana jest przy pomocy ultradźwiękowej sondy, a dostarczany przez nią obraz zostaje uwidoczniony na ekranie komputera (tak jak w przypadku ultrasonografii innych narządów).

Badanie w lampie szczelinowej – ta metoda diagnostyki określana jest również mianem biomikroskopii. Wykonywana jest po zaaplikowaniu pacjentowi środków rozszerzających źrenicę i pozwala na ocenę stanu wszystkich struktur przedniego odcinka narządu wzroku – w pierwszej kolejności jest to rogówka oka, a w ostatniej – soczewka.

Pachymetria – jest to wyłącznie badanie rogówki – nie diagnozuje się tą metodą żadnych innych struktur oka. Co ciekawe, często jej celem nie jest diagnozowanie schorzeń samej powierzchni gałki ocznej, a wspomaganie diagnozowania nadciśnienia wewnątrzgałkowego. Można jednak wykorzystać ją również do wykrywania zniekształceń samej rogówki.