Zespół Suchego Oka to dolegliwość, z którą zmaga się bardzo wielu pacjentów. Jedną z przyczyn powszechności tej grupy schorzeń jest fakt, że mogą wywoływać ją nie tylko schorzenia ogólnoustrojowe czy też czynniki genetyczne, ale styl życia. Nasilenie dolegliwości wiąże się np. z dłuższym przebywaniem w klimatyzowanych pomieszczeniach, czy też wielogodzinnym wpatrywaniem się w ekran komputera – a więc zjawiskami typowymi dla pracy biurowej. U niektórych pacjentów do rozwoju Zespołu Suchego Oka prowadzi częste i długotrwałe używanie soczewek kontaktowych.
Przy jakich objawach można podejrzewać u pacjenta Zespół Suchego Oka?
Zespół Suchego Oka wiąże się z upośledzeniem funkcji nawilżania powierzchni gałki ocznej. Warto wiedzieć, że film łzowy składa się z aż trzech warstw – idąc w kolejności od rogówki są to: śluz (tzw. mucyna), woda (czyli łzy) oraz warstwa lipidowa (składająca się z łoju wydzielanego przez tzw. gruczoły tarczkowe). Jeśli film łzowy zbyt szybko odparowuje, pacjent może odczuwać potrzebę pocierania oczu lub częstego mrugania. Pojawia się również wrażenie suchości, pieczenia, łzawienia, drażnienia lub uczucie ciała obcego („piasku”) pod powiekami.
Jakie badania wykonuje się przy Zespole Suchego Oka?
Problemy z utrzymaniem naturalnego filmu łzowego można wykryć przy pomocy kilku rodzajów badań. Są to m. in.:
- Test Schirmera – uważany za niezbyt precyzyjny. Polega on na umieszczeniu w okolicy dolnej powieki/worka spojówkowego paska bibuły, a następnie ocenie, w jakim stopniu został on nasączony wilgocią.
- Sprawdzanie obecności fałd spojówkowych – dodatkowa fałda spojówki jest charakterystycznym objawem występującym właśnie u pacjentów uskarżających się na objawy Zespołu Suchego Oka. Przebiega ona równolegle do brzegu powieki.
- Badanie OCT – optyczna koherentna tomografia pozwala na dokładne zbadanie menisku łzowego. Wiedza o jego wymiarach (wysokości) umożliwia ocenę, czy film łzowy ma odpowiednią grubość. Inna metodą umożliwiającą takie pomiary jest badanie keratografem.
- Ocena ubytków nabłonka – przeprowadza się ją poprzez podanie do oka kropli, które barwią powierzchnię gałki ocznej np. kolorem zielonym. Następnie ogląda się oko, aby wykryć, czy zabarwienie wskazuje na występowanie małych, punktowych ubytków rogówki.