Nadwzroczność może być spowodowana zbyt słabą mocą łamiącą układu optycznego (m.in. rogówki i soczewki) lub zbyt krótką gałką oczną. W zależności od wielkości wady wyróżnia się nadwzroczność małą (do +2,5D), średnią (+2,5D do +6,0D) lub dużą (ponad +6,0D). Jest to wada wzroku, która może być korygowana tak zwanymi soczewkami plusowymi (kontaktowymi lub okularowymi), a w niektórych przypadkach chirurgią refrakcyjną.
U małych dzieci niewielka nadwzroczność jest stanem fizjologicznym, jednakże wraz z dorastaniem oczy powinny ulegać procesowi emmetropizacji (pozbywać się nadwzroczności, by uzyskać stan bez wady wzroku). Jeśli wada jest zbyt duża, nie zniknie i należy ją korygować od wczesnych lat, aby uniknąć trwałego niedowiedzenia (stanu, w którym żadna technika korekcji nie pomoże osiągnąć pełnej ostrości wzroku).
W młodości objawy nadwzroczności mogą być dyskretne lub wręcz niedostrzegalne. Osoba z niedużą nadwzrocznością może ją wyrównać przez stałe napięcie akomodacji, zarówno przy patrzeniu w dal, jak i przy patrzeniu z bliska. Wiąże się to jednak z uczuciem zmęczenia, bólami oczu i głowy, zamglonym widzeniem, łzawieniem, a niekiedy, szczególnie u dzieci, z zezem zbieżnym. Wraz ze starzeniem się, objawy nadwzroczności stają się bardziej dostrzegalne. Ponadto nieskorygowana duża nadwzroczność może powodować nieodwracalne niedowidzenie.